پایان نامه ویژگی‌های آثار دیوید هاکنی طراح و نقاش معاصر انگلیسی

فایل ورد قابل ویرایش

توضیحی مختصر از متن فایل :

پایان نامه ویژگی های آثار دیوید هاکنی طراح و نقاش معاصر انگلیسی

بخشی از متن اصلی

دیوید هاکنی و ویژگی های کلی دوران وی

مدرنیسم و مسائل تازه

<<دیوید هاکنی یکی از مطرح ترین نقاشان معاصر است، هاکنی در دورانی زیست می کند که دریچه های نو و تازه بی شماری به روی جهان تجسمی باز می شوند اگرچه در آثار هاکنی دوره های مختلف کاری و هنری را می توان یافت اما نکته اصلی در آثار هاکنی نگاه تیز و موشکافانه وی برگرفته از طبیعت مرئی و مهمتر برگردان هنری با درک زیبایی شناختی خاصی است. جنبش مدرنیسم در نقاشی و پی آمدهای آن از جمله پست مدرنیسم زمینه ساز تحول در ذهن و عمل نقاشانه هاکنی است شاید بهتر باشد قبل از هر چیز به شرایط دنیای نو در عصر حاضر پرداخت.>>

<<یکی از مهمترین عواملی که به بینش امروزی ما از فلسفه هنر و زیبایی شناسی شکل داده، پیدایش و تکوین مدرنیسم است. اگر بحث را به پیشرفت فرهنگ و به معنایی خاص به تکامل هنر محدود کنیم، آنگاه می توانیم به یاری اصطلاح مدرنیسم بازتاب فکری آن دگرگونی های عظیم اقتصادی، سیاسی و اجتماعی را که از میانه ي سده ی نوزدهم در گستره های گوناگون زندگی، در اروپا و ایالات متحده و در پی آن ها در کشورهای واپس مانده روی داد، درک کنیم. مدرنیسم پدیده ای است که به تاریخ یک سده و نیم گذشته ی فرهنگ غرب مربوط می شود، و با مدرنیته تفاوت دارد. البته اینجا باید به دقت دانست که به چه چیز می گوییم مدرنیته بسیاری از نویسندگان، به دلایلی پذیرفتنی، کل دگرگونی های فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی را از رنسانس به این سو با اصطلاح مدرنیته مشخص می کنند. در این میان دسته ای از نویسندگان، مدرنیته را <<ایدئولوژی مدرنیته>> می دانند، و می گویند که رسالت مدرنیسم دفاع از مدرنیسم است. اینان اندیشه و فرهنگی را مدرن می خوانند که با نهادها، باورها، و خرافه های سنتی مبارزه کند، با آرمان های مدرنیته، و با خردورزی یا راسیونالیسم، و نیز با انسان باوری و بینش دنیوی همراه باشد. به این ترتیب از دید این نویسندگان کار مهم و اصلی مدرنیسم، در گام نخست، دفاع از خردباوری مدرنیته است. اما پرسیدنی است که آیا به راستی هنر مدرن، به عنوان یکی از مهمترین و بارزترین جلوه های مدرنیسم از خردباوری دفاع کرده است؟ تئودور آدورنو که از اندیشگران مکتب فرانکفورت بود (و ما در این رشته درس ها بارها از عقایدش یاد خواهیم کرد) همواره از جدی ترین و پرشورترین مدافعان مدرنیسم هنری بود، اما در آثار متعددی و از آن میان در کتاب نظریه ی زیبایی شناسی خود، به شکل دقیقی نشان داد که هنر مدرن از خردباوری مدرنیته به هیچ رو دفاع نمی کند، و برعکس با آن سر جنگ دارد. آدورنو که خود از رادیکال ترین ناقدان خردباوری مدرن بود، و همراه با ماکس هورکهایمر کتاب دیالکتیک روشنگری را نوشته بود ـ که فکر می کنم هنوز هم کسی نتوانسته به انتقادهای آنان از مدرنیته پاسخ بدهد ـ در آثار مدرنیست ها بهترین متحد و همراه خود را می یافت. آدورنو بارها خردباوری مدرنیته را ایمان به خرد ابزاری خواند، و مخاطرات آن را گوشزد کرد. او نشان داد که دیدگاه اسطوره ای در روزگار مدرن باقی مانده، و سرمایه داری آرمان های سود طلب خود را با آن توجیه می کند. او مصائب انسان مدرن را نتیجه مدرنیته دانست، و تأکید کرد که هنر مدرن علیه این مصیبت ها و سرچشمه ی آن ها موضع دارد. به راستی هم می شود با آدورنور هم آواز شد که اندیشه و هنر مدرن فریاد اعتراضی است که از خود بیگانگی آدم مدرن را بیان می کند، و آن را نمی پذیرد. در دهه ی گذشته، یکی از شاگردان آدورنور، که خود اکنون فیلسوفی مشهور است، یعنی یورگن هابرماس ، از زاویه ی تازه ای به این مسئله توجه کرد. او نوشت که بی شک هنر مدرن از خردباوری ابزاری دفاع نمی کند، و در این مورد حق با آدورنوست که مدرنیسم از ناقدان بی رحم و سازش ناپذیر خرد ابزاری است، و به هیچ رو با آن خردباوری ای همراه نیست که با تکیه بر پیشرفت های تکنولوژیک به توجیه نابرابری های اجتماعی و بی عدالتی های مناسبات تولید سرمایه داری می پردازد. اما مسئله ی اصلی این است که مدرنیسم، در بنیان خود مدافع گونه ای دیگری از خردباوری مدرنیته، یعنی <<خرد ارتباطی>> است. هنر مدرن، از آنجا که به هر رو به مخاطب ارائه می شود در موقعیت ارتباطی قرار می گیرد. در واقع می توان گفت که هیچ تجربه ی زیبایی شناسانه ای نمی تواند از این موقعیت بگریزد. اما چنین می نماید که هابرماس نکته ای مهم را که یکی از ویژگی های هنر مدرنیست است، از نظر دور کرده: این هنر به کمترین میزان ممکن در مدار ارتباط های انسانی قرار گرفته است. اگر از پاره ی موارد استثنایی بگذریم، همانطور که آدورنو به خوبی نشان داده بود هنر مدرن توانایی ایجاد ارتباط با مخاطبان بسیار، یعنی توده های مردم را نداشته است. البته این نکته بدین معنا نیست که هنرمند مدرن خواهان این ارتباط نبوده است، یا کار او، به این دلیل هنری است ناکامل، ولی به هر رو باید این واقعیت تلخ را پذیرفت که هنر مبتذلی که زاده ی صنعت فرهنگ، و توجیه کننده ی مناسبات تولیدی و اجتماعی مسلط است، با انبوه مخاطبان تماس می گیرد، و در مقابل هنر مدرن با مخاطبانی اندک شمار مکالمه می کند، تا آنجا که مخالفانش آن را هنری <<سرآمدگرا>> نامیده اند.>>

لینک دانلود:

پایان نامه ویژگی های آثار دیوید هاکنی طراح و نقاش معاصر انگلیسی